In 1976 bracht de Belgische muzikant Lieven Coppieters, bekend onder zijn artiestennaam Lieven, het album Jus d’Orange uit. Dit album is een klassieker in de Belgische muziekgeschiedenis.
Lieven, geboren in Gent in 1952, studeerde musicologie in Leuven en volgde enkele jaren conservatorium in Gent. Tijdens deze periode was hij actief in de folkscene en componeerde hij de meeste nummers op het album. De poëtische en dromerige teksten zijn voornamelijk geschreven door Jan De Vuyst.
Op het album zijn verschillende elementen terug te horen: kleinkunst, folkrock, pop, jazz, soul en funk. Ik hoor in de plaat vooral de invloed van James Taylor terug.
De nummers zijn stuk voor stuk prachtig gearrangeerd en instrumenten van fluit tot de Moog-synthesizer zijn erop terug te horen.
Ondanks het succes van Jus d’Orange, met nummers als ‘Neerhof’ en ‘Tuinfeest’ die uitgroeiden tot radiohits, koos Lieven ervoor om zich terug te trekken uit de schijnwerpers en achter de schermen in de muziekwereld te werken.
Ik kwam toevallig bij de muziek van Lieven terecht tijdens het nachtelijk surfen op Youtube. Ik denk via een documentaire over Vlaamse kleinkunst. Ik werd overdonderd door subtiliteit, gitaarspel en de introspectieve teksten.
Op 3 juni 2021 werd het album opnieuw uitgebracht op geel transparant vinyl in een gelimiteerde oplage van 500 exemplaren. En ik ben zo ontzettend blij dat ik die heb gekocht.
Lieven’s bijdrage aan de Belgische muziek heeft een blijvende impact gehad. Ik vind het jammer dat het album in Nederland minder bekendheid geniet. Ik heb het hier nooit op de radio gehoord, het verschijnt in geen enkel top-zoveel-lijstje.
Het mooiste nummer van het album is wat mij betreft ‘Niemand weet’. Dit is het enige nummer dat ook in Nederland wat airplay kreeg (volgens de blog ‘Ondergewaardeerde liedjes‘).
Lieven Coppieters zelf plaatste afgelopen week een live-opname van dit nummer op Youtube, een solo-uitvoering uit 1979.
Het is een mysterieus nummer. En onwillekeurig brengt het mij naar het Vlaamse platteland. Een romantisch beeld, waarin een eenzame boer centraal staat. En waarin de dreiging van de ‘vooruitgang’ klinkt.
Dezelfde thema’s als in Zjef Vanuytsels ‘De stilte van het land‘ (‘Met regen, zon en wind / als trouwe bondgenoten, / bewerkt men er de aarde, / zoals men eeuwen heeft gedaan’) of ‘De zotte morgen‘ (‘Maar het land zelf slaapt zijn roes nog uit / diep onder het loof verscholen / hier komt geen mens of geen geluid / d’oneindige rust verstoren’). Of als in ‘Tim‘ van Wim De Craene (‘Ik herinner mij nog goed, Tim, / hoe men mij vertelde / van het harde buitenleven, / de boeren op hun velden…’).
Ik luister naar het album en ik wens alleen maar dat ik door het Vlaamse platteland loop. ‘Waar alles gewoon zijn beloop heeft gehad’, zoals Maarten van Roozendaal zo mooi zingt in ‘Christoffel‘.
Niemand weet wie hij is, die man
met z’n kromgetrokken lichaam
met z’n sjaal zo slordig rond z’n hals
Niemand weet
Niemand weet
hoe hij slentert door de morgen,
wat hij droomt als de zon ontwaakt
Hij begrijpt het zuchten van de wind,
strooit lavendel in de nevel
Kijk, de spreeuwen zitten weer laag bij het koren
en het paard trekt voren naar de zon
Niemand weet hoe de tijd verweert
in zijn doofgedronken lichaam
Van de geur als hij d’oogst binnenhaalt
Niemand weet
Niemand weet
Als het regent over zijn rijkdom
Dat hij ruikt als het land verzuipt
Hij ontwijkt elk gerucht van ’t dorp:
dat het land zou moeten wijken
voor de regenwegen van steen. Oh God,
dat dit nooit, nooit gebeuren mag
(Tekst: Jan de Vuyst)
Geef een reactie