Psalm 62

1
Bij God allien veen ik meen rust,
In stilte van meen lot bewust,
Meen rotsstien, Taote, zal mij spaoren,
De keiliembult van meen bestoon,
Ik mag z’n kamer binnengoon:
Vor vallen zal IJ mij bewaoren.

2
Hoe lank, och zundaors, moet jie dan
Et kwaoie doen tugen ien man?
Je missen kracht, kunen niks maken,
Je koemen omme duur Gods aand.
Zo dunne as papieren waand,
bin jie, as masten die goon kraken.

3
De vreemde krachten, vals in slecht,
Ze zweren samen op de plecht
Van ’t stuurloos skip; ze zullen zoeken
Nor leugens om em op de groend
te kregen. In eut eurluis moend
preken ze as de arten vloeken.

4
Mar Jie, meen ziel, zweeg toch voral,
vor God die joe bewaoren zal.
Meen oop is op meen God de EERE.
IJ is meen Rots, IJ is meen Slot,
meen Eil: meen vaste Burcht is God,
ik wankel niet, mij zal niks deren.

5
In al meen nood is IJ dichtbij,
meen redder in de sturm is IJ,
God zal mij eut ’t waoter tillen.
Meen volk! Vertrouw je God alteed,
je angsten kuun je bij Um kweet.
IJ reddet al die bij Um willen.

6
Wiet dat de kieng’ren van ien Vaor,
Rik, arrem, klean, groot, ier of daor,
maar nietig binnen in een leugen.
Niks dan een zucht, weeg je ze of:
ze binnen minder zwaor dan locht
‘et kreat van Adam wil niet deugen’.

7
Vertrouw nooit vol op grof geweld,
of stelen, of op goed of geld,
kiek eut wannaar jie binnenlopen.
Wor dan niet groos, dink an de teed
van armoe, toen je wel alteed
gelokkig wazzen duur te open.

8
God kwam in zeen et iene woord,
ik eaw et wel twie keer e-oord:
‘van God is alle kracht in starkte!’
Ok komt et goeds van joe, meen Vaor;
vor ellek legt z’n diel al klaor:
Jie gieven nor de levenswarken.

Bas Visscher, 2025.