Een bouwhek, geplaatst voor twee voedselautomaten, met een foto van de betreffende automaten erop

Tijdens een verblijf in Millen, België, eerder dit jaar, passeerden K. en ik een gebouw, waar buiten twee automaten met etenswaren stonden. Daaromheen was een houten overkapping gemaakt, bestaande uit een houten wand, dak en een bouwhek.

We dachten dat de constructie was opgezet om de automaten te beschermen tegen weersinvloeden, maar wisten het niet zeker.

Op het bouwhek was een foto geprint met een foto van wat er achter het bouwhek te vinden is: twee voedselautomaten met lokale producten.

Dit vonden wij bijzonder vanwege een aantal redenen:

1. Niets wijst erop dat de voedselautomaten op de foto zich daadwerkelijk achter het bouwdoek bevinden. Je ziet ze alleen als je om het hoekje kijkt. Er is geen verwijzing naar de ‘echte’ automaten.
2. Waarom is gekozen voor een foto van de voedselautomaten (‘food & drinks’) en niet van smaakvolle afbeeldingen van het voedsel zelf?
3. Op de foto spiegelt het glas van de automaten enorm, waardoor je niet kan zien wat er daadwerkelijk in zit.
4. Waarom zijn de foto’s van de voedselautomaten levensgroot? Wilden de eigenaren een optische illusie creëren?
5. Op de foto zijn de automaten slechts half gevuld. Waarom werd geen foto gemaakt toen de automaten volledig waren gevuld?

Ik hoop dat dit kunstwerkje iets zegt over de ziel van het Vlaamse platteland. Aan het niet hoeven voldoen aan de normen van marketing, moderne esthetiek, globalisme en monocultuur.

Het zegt misschien ook iets over ‘echt’ en ‘nep’. Welke belofte wordt de consument gemaakt (een halve) en wat krijgt de consument daadwerkelijk?

Ik stelde me een reclamefolder voor met halfgevulde potten jam, een commercial waarop een stuk kaas onscherp in beeld wordt gebracht, een regisseur die opbiecht dat zij ook geen idee heeft waar haar nieuwe theatervoorstelling over gaat, een vliegtuig dat moeite heeft met opstijgen.

Een politicus die eens per ongeluk in zijn broek plast. Een hitsig gedicht dat per ongeluk in een envelop van de Belastingdienst belandt.

Fascisme kan nooit bestaan zonder esthetiek, dacht ik later.

Ik weet nog dat ik die nacht voor het eerst in weken prima kon slapen.